Lista kursów

English version

Kod kursu: IGS10400o13
Rok / Semestr: 2013/2014 letni
Nazwa: Geodezja wyższa i astronomia geodezyjna I
Kierunek: Geodezja i Kartografia
Typ studiów: I st. - inżynierskie
Rodzaj kursu: Obligatoryjny
Semestr studiow: 4
Punkty ECTS: 4
Formy kształcenia (wykłady / ćwiczenia / inne): 30 / 15 / 0
Prowadzący: prof. dr hab. inż. Stefan Cacoń
Język: polski


Efekty kształcenia: Wiedza: Ma wiedze niezbędną do rozwiązania podstawowych zadań geodezyjnych na fizycznej powierzchni Ziemi odnoszonych do powierzchni kuli i elipsoidy. Zna podstawowe układy współrzędnych przestrzennych, a w tym układy astronomiczne i ich rolę w opracowaniu pomiarów szerokości, długości i azymutu astronomicznego.
Umiejętności: Potrafi rozwiązywać zadania dotyczące trójkąta geodezyjnego, obliczać współrzędne i azymuty na elipsoidzie. Potrafi zastosować wzory trygonometrii sferycznej do rozwiązywania zadań astronomii geodezyjnej , a w tym obliczyć azymut, szerokość i długość astronomiczną z wykorzystaniem rachuby czasu.
Kompetencje społeczne: Potrafi współpracować w zespole. Rozumie potrzebę pogłębiania wiedzy z zakresu geodezji podstawowej.

Kompetencje:

Wymagania wstępne: matematyka, fizyka, geodezja, rachunek wyrównawczy,

Treści kształcenia: Geometria kuli i elipsoidy, stałe elipsoidy ziemskiej, geodezyjny i kartezjański układ współrzędnych, trójkąt geodezyjny, przekroje normalne, linie geodezyjne, długość łuku południka i równoleżnika. Obliczanie współrzędnych i azymutu po łuku ortodromicznym. Układy współrzędnych astronomicznych, trójkąt paralaktyczny, ruch dobowy sfery niebieskiej, rachuba czasu, zjawiska zakłócające, obserwacje astronomiczne. Metody wyznaczenia długości, szerokości i azymutu astronomicznego.

Literatura: Barlik M., „Wstęp do teorii figury Ziemi”. Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, Warszawa 1995.
Czarnecki K., „Geodezja współczesna w zarysie”. Wiedza i Życie, Warszawa 1996.
„Geodezja wyższa i astronomia geodezyjna — zadania i przykłady”. PWN, Warszawa–Wrocław 1988.
Hlibowicki R. i inni, „Geodezja wyższa i astronomia geodezyjna”, PWN, Warszawa–Wrocław 1981.
„Niwelacja precyzyjna”. Praca zbiorowa (1993): Wydawnictwo PPWK, Warszawa-Wrocław.
Aktualne instrukcje i wytyczne techniczne GUGiK – seria G-1 i G-2. Kryński J., Nowe obowiązujące niebieskie i ziemskie systemy i układy odniesienia oraz ich wzajemne relacje, Wyd. IGiK, Warszawa 2004.
Materiały sympozjów krajowych i zagranicznych (od 1985r.).
Publikacje w geodezyjnych czasopismach periodycznych i nieperiodycznych (np. Zeszyty Naukowe) polskich i zagranicznych z okresu od 1985r.


Metody oceny: zaliczenie wykładów (2 kolokwia), zaliczenie ćwiczeń obliczeniowych i seminaryjnych

Uwagi: