Lista kursów

English version

Kod kursu: IGN10503o13
Rok / Semestr: 2013/2014 zimowy
Nazwa: Geodezja wyższa i astronomia geodezyjna
Kierunek: Geodezja i Kartografia
Typ studiów: I st. - inżynierskie
Rodzaj kursu: Obligatoryjny
Semestr studiow: 5
Punkty ECTS: 4
Formy kształcenia (wykłady / ćwiczenia / inne): 20 / 10 / 0
Prowadzący: prof. dr hab. inż. Stefan Cacoń
Język: polski


Efekty kształcenia: Student powinien nabyć wiedzę teoretyczną i praktyczną niezbędną do rozwiązywania podstawowych zadań geodezyjnych dotyczących pozycjonowania punktów na fizycznej powierzchni Ziemi. W szczególności wiedzę z zakresu geometrii kuli i elipsoidy, astronomii geodezyjnej i geodezji fizycznej. Potrafi konstruować, mierzyć i wyrównywać podstawowe sieci poziome w odniesieniu do elipsoidy ziemskiej oraz sieci wysokościowe odnoszone do geoidy (quasigeoidy)

Kompetencje: Ukończenie przedmiotu umożliwia kontynuowanie kształcenia w zakresie geodezji satelitarnej (GNSS) oraz prowadzenia pomiarów podstawowych sieci geodezyjnych wraz z ich opracowywaniem

Wymagania wstępne: matematyka, fizyka, geodezja, rachunek wyrównawczy,

Treści kształcenia: Podstawowe wzory trygonometrii sferycznej, trójkąt sferyczny, eksces sferyczny. Rozwiązywanie trójkątów geodezyjnych (sferycznych) metodą Legendre’a, addiamentów i trygonometrii sferycznej. Układy współrzędnych na elipsoidzie. Parametry geometryczne elipsoid. Przekroje normalne. Obliczenie długości łuku południka i równoleżnika. Przekroje dowolne i wzajemne. Wyznaczanie stałych elipsoidy (metodą klasyczną). Parametry geometryczne elipsoid. Linia geodezyjna. Równanie linii geodezyjnej, przebieg na elipsoidzie. Obliczanie współrzędnych i azymutu po łuku ortodromicznym, zadanie wprost i odwrotne. Metoda Clarke’a. Przenoszenie współrzędnych i azymutu metodą szeregów potęgowych. Układy współrzędnych astronomicznych: równikowe i horyzontalny. Trójkąt paralaktyczny. Ruch dobowy sfery niebieskiej. Rachuba czasu. Zmiana czasów. Refrakcja, aberracja, precesja, paralaksa i nutacja. Podstawy astronomii geodezyjnej. Metody wyznaczania długości, szerokości i azymutu astronomicznego. Pomiar i wyznaczenie azymutu z obserwacji Polaris. Określenie pozycji punktu na powierzchni Ziemi metodami klasycznymi.

Literatura: Barlik M., „Wstęp do teorii figury Ziemi”. Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, Warszawa 1995.
Czarnecki K., „Geodezja współczesna w zarysie”. Wiedza i Życie, Warszawa 1996.
„Geodezja wyższa i astronomia geodezyjna — zadania i przykłady”. PWN, Warszawa–Wrocław 1988.
Hlibowicki R. i inni, „Geodezja wyższa i astronomia geodezyjna”, dział: S. Cacoń — „Elementy geodezji satelitarnej. PWN, Warszawa–Wrocław 1981.
„Niwelacja precyzyjna”. Praca zbiorowa (1993): Wydawnictwo PPWK, Warszawa-Wrocław.
Aktualne instrukcje i wytyczne techniczne GUGiK – seria G-1 i G-2. Kryński J., Nowe obowiązujące niebieskie i ziemskie systemy i układy odniesienia oraz ich wzajemne relacje, Wyd. IGiK, Warszawa 2004.
Materiały sympozjów krajowych i zagranicznych (1985–2010).
Publikacje w geodezyjnych czasopismach periodycznych i nieperiodycznych (np. Zeszyty Naukowe) polskich i zagranicznych z okresu 1985–2010.


Metody oceny: obowiązkowe zaliczenie ćwiczeń po semestrze, zaliczenie wykładów po 5 semestrze; minimalny zasób wiedzy do zaliczenia: 60%

Uwagi: