Lista kursów

English version

Kod kursu: IGN10730o14
Rok / Semestr: 2014/2015 zimowy
Nazwa: Geodezja wyższa II
Kierunek: Geodezja i Kartografia
Typ studiów: I st. - inżynierskie
Rodzaj kursu: Obligatoryjny
Semestr studiow: 5
Punkty ECTS: 6
Formy kształcenia (wykłady / ćwiczenia / inne): 18 / 18 / 0
Prowadzący: prof. dr hab. inż. Edward Osada
Język: polski


Efekty kształcenia: Student powinien nabyć wiedzę teoretyczną i praktyczną niezbędną do rozwiązywania podstawowych zadań geodezyjnych dotyczących pozycjonowania punktów na fizycznej powierzchni Ziemi. W szczególności wiedzę z zakresu geometrii kuli i elipsoidy, astronomii geodezyjnej i geodezji fizycznej. Potrafi konstruować, mierzyć i wyrównywać podstawowe sieci poziome w odniesieniu do elipsoidy ziemskiej oraz sieci wysokościowe odnoszone do geoidy (quasigeoidy).

Kompetencje: Ukończenie przedmiotu umożliwia kontynuowanie kształcenia w zakresie geodezji satelitarnej (GNSS) oraz prowadzenia pomiarów podstawowych sieci geodezyjnych wraz z ich opracowywaniem

Wymagania wstępne: matematyka, fizyka, geodezja, rachunek wyrównawczy, geodezja wyższa i astronomia geodezyjna

Treści kształcenia: Odwzorowania stosowane w geodezji i kartografii. Zastosowanie odwzorowania Gaussa-Krügera do realizacji układów współrzędnych 1992 i 2000. Zniekształcenie odwzorowawcze. Pole grawitacyjne Ziemi. Geometria pola grawitacyjnego. Pomiary przyspieszenia siły ciężkości. Powierzchnie ekwipotencjalne i linie siły ciężkości. Pole normalne. Potencjał zakłócający. Geoida, quasigeoida, anomalie grawimetryczne. Systemy wysokości. Poprawki niwelacyjne. Odchylenia pionu i odstępy geoidy. Zarys wyznaczenia figury Ziemi. Podstawowa osnowa pozioma. Projekt, pomiary, redukcje, wyrównanie Modernizacja podstawowej osnowy poziomej w okresie 1945-1980. Podstawowa osnowa wysokościowa. Projekt, pomiary, redukcje, wyrównanie. Zastosowanie pomiarów wysokościowych w badaniach współczesnych ruchów pionowych skorupy ziemskiej. Satelitarna, trójwymiarowa osnowa podstawowa EUREF-POL’92 i POL-REF’96. Tendencje rozwojowe geodezji wyższej.

Literatura: Barlik M., „Wstęp do teorii figury Ziemi”. Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, Warszawa 1995.
Czarnecki K., „Geodezja współczesna w zarysie”. Wiedza i Życie, Warszawa 1996.
„Geodezja wyższa i astronomia geodezyjna — zadania i przykłady”. PWN, Warszawa–Wrocław 1988.
Hlibowicki R. i inni, „Geodezja wyższa i astronomia geodezyjna”, dział: S. Cacoń — „Elementy geodezji satelitarnej. PWN, Warszawa–Wrocław 1981.
„Niwelacja precyzyjna”. Praca zbiorowa (1993): Wydawnictwo PPWK, Warszawa-Wrocław.
Aktualne instrukcje i wytyczne techniczne GUGiK – seria G-1 i G-2. Kryński J., Nowe obowiązujące niebieskie i ziemskie systemy i układy odniesienia oraz ich wzajemne relacje, Wyd. IGiK, Warszawa 2004.
Materiały sympozjów krajowych i zagranicznych (1985–2010).
Publikacje w geodezyjnych czasopismach periodycznych i nieperiodycznych (np. Zeszyty Naukowe) polskich i zagranicznych z okresu 1985–2010.


Metody oceny: obowiązkowe zaliczenie ćwiczeń po semestrze, egzamin pisemny i ustny po 6 semestrze; minimalny zasób wiedzy do zaliczenia: 60%

Uwagi: