ECTS
Katalog kursów ECTS
Szczegóły kursu
Kod kursu: IGN10730o16Rok / Semestr: 2016/2017 zimowy
Nazwa: Geodezja wyższa II
Kierunek: Geodezja i Kartografia
Typ studiów: I st. - inżynierskie
Rodzaj kursu: Obligatoryjny
Semestr studiow: 5
Punkty ECTS: 6
Formy kształcenia (wykłady / ćwiczenia / inne): 18 / 18 / 0
Prowadzący: prof. dr hab. inż. Edward Osada
Język: polski
Efekty kształcenia: nabycie wiedzy i umiejętności w zakresie ziemskiego pola grawitacyjnego, systemów wysokościowych, zakładania geodezyjnej osnowy wysokościowej podstawowej fundamentalnej i bazowej, wyznaczania globalnych i regionalnych modeli pola grawitacyjnego Ziemi, geoidy i quasigeoidy, wykonywania pomiarów grawimetrycznych i zakładania osnów grawimetrycznych, oraz integracji naziemnych technik pomiarowych GNSS i klasycznych zorientowanych w polu grawitacyjnym.
Kompetencje:
Wymagania wstępne: matematyka, fizyka, geodezja, rachunek wyrównawczy, geodezja wyższa i astronomia geodezyjna
Treści kształcenia: 1. Geometria pola grawitacyjnego Ziemi: siła ciężkości, powierzchnie poziome i linie pionowe, poziom morza, tyczenie powierzchni poziomych za pomocą niwelatora, nierównoległość powierzchni poziomych, przyspieszenie i potencjał siły ciężkości, powierzchnie ekwipotencjalne, geoida, odchylenie pionu, krzywizna powierzchni ekwipotencjalnej, krzywizna linii siły ciężkości, równania Laplace'a i Poissona, pionowy gradient przyspieszenia, tensor Eötvösa. 2. Modele pola grawitacyjnego: potencjał w postaci szeregu funkcji kulistych, normalne pola grawitacyjne GRS80 i WGS84, modele grawitacyjne Ziemi EGM96, EGM2008 i inne, pole grawitacyjne jako jeden z filarów Globalnego Geodezyjnego Systemu Obserwacyjnego GGOS. 3. Systemy wysokości i geodezyjna osnowa wysokościowa: wysokość ortometryczna, normalna i dynamiczna, poprawki w niwelacji precyzyjnej za nierównoległość powierzchni poziomych, standardy zakładania geodezyjnej osnowy wysokościowej podstawowej fundamentalnej i bazowej (Dz.U. z 2012 r., poz. 352). 4. Resztowe pole grawitacyjne: potencjał zakłócający, anomalia wysokości, zakłócenie grawimetryczne, anomalia grawimetryczna, wysokość geoidy, odchylenie pionu. 5. Regionalne modelowanie pola grawitacyjnego i geoidy/quasigeoidy: zagadnienia wartości brzegowej geodezji fizycznej, linearyzacja warunków brzegowych, rozwiązania Mołodieńskiego, Stokesa i Neumana, quasigeoida grawimetryczna, quasigeoida GNSS-niwelacyjna, metody dopasowania quasigeoidy grawimetrycznej do GNSS–niwelacyjnej, przykład – opracowanie precyzyjnej quasigeoidy LGOM 2015, niwelacja astronomiczno-grawimetryczna, przykład – założenie sieci niwelacji astronomiczno-grawimetrycznej LGOM 2015, technika kombinacji spektralnej, kolokacja, technika "remove-compute-restore". 6. Globalne modelowanie pola grawitacyjnego i geoidy: równania obserwacyjne, modele EGM2008, GOCE i inne. 7. Techniki pomiarowe naziemne zintegrowane w polu grawitacyjnym: GNSS/Tachimetr/EGM, GNSS/Skaner/EGM, zastosowania w pomiarach obiektów 3D metodami tachimetrii, skaningu laserowego i fotogrametrii bliskiego zasięgu. 8. Grawimetria: grawimetria naziemna: pomiary grawimetryczne bezwzględne i względne, standardy zakładania osnów grawimetrycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 352); nawigacja i grawimetria inercyjna: IMU, inercyjna jednostka pomiarowa IMU, inercyjne systemy nawigacyjne INS, integracja pomiarów GPS/INS, grawimetria inercyjna naziemna i lotnicza; gradiometria grawitacji: gradiometria powierzchniowa, lotnicza i satelitarna, satelita GOCE; grawimetria satelitarna: wzajemne śledzenie satelitów SST, satelity CHAMP i GRACE. 9. Pływy ziemskie: czasowe zmiany pola grawitacyjnego, poprawki pływowe obserwacji geodezyjnych, poprawki w niwelacji precyzyjnej za wpływ grawitacyjny Słońca i Księżyca.
Literatura: Barlik M., Pachuta A. (2007) Geodezja fizyczna i grawimetria geodezyjna, Oficyna Wyd. Politechniki Warszawskiej, Warszawa. Czarnecki K. (2014) Geodezja współczesna, PWN, Warszawa. Heiskanen W.A., Moritz H. (1993) Physical Geodesy, Reprint Institute of Physical Geodesy, Technical University, Graz. Hlibowicki R. i inni (1981) Geodezja wyższa i astronomia geodezyjna, PWN, Warszawa–Wrocław. Hlibowicki R. i inni (1988) Geodezja wyższa i astronomia geodezyjna, zadania i przykłady, PWN Warszawa–Wrocław. Hofmann-Wellenhof B. Moritz H. (2005) Physical Geodesy, Springer. Jekeli Ch. (2001) Inertial Navigation Systems with Geodetic Applications, GRUYTER. Niwelacja precyzyjna, Praca zbiorowa (1993), PPWK Warszawa-Wrocław. Osada E. (2014) Geodezja, Wyd. 2, UxLan Wrocław. Osada E. (2014) Geodezyjne pomiary szczegółowe, Wyd.2, UxLan Wrocław (rozdz. 4.19). Plag H-P. Pearlman M. (Eds.), (2009) Global Geodetic Observing System, Springer. Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji w sprawie osnów geodezyjnych, grawimetrycznych i magnetycznych z dnia 14 lutego 2012 r. (Dz.U. z 2012 r.,poz. 352). Rummel R. (2005) Potentialtheorie, Technische Universität München, Institut für Astronomische und Physikalische Geodäsie. Sanso F., Sideris M.G., (Ed.), (2013) Geoid determination Theory and Methods, Springer. Sneeuw N. (2010) Geodesy and Geoinformatics, Institute of Geodesy, University Stuttgart. Sneeuw N. (2006) Physical Geodesy, Institute of Geodesy, University Stuttgart. Xu G. (Ed.), (2010) Sciences of Geodesy-I: Advances and Future Directions, Springer. Xu G. (Ed.), (2013) Sciences of Geodesy-II: Innovations and Future Developments, Springer. Torge W., Muller J. (2012) Geodesy, DE GRUYTER.
Metody oceny: ćwiczenia - zaliczenie na ocenę, wykład – komputerowe losowanie zagadnień i odpowiedzi ustne
Uwagi: